مجسمه سازی هنری قدیمی است که ریشه در سنت دارد.
وجود مجسمه های قدیمی از قرن ها پیش گواهی بر این مدعاست.
در روم باستان و مصر قدیم مجسمه هایی کوچک و بزرگ ساخته می شد که از نظر سیاسی و مذهبی دارای ارزش بودند.
در کاوش های باستان شناسی ایران نیز مجسمه هایی به دست آمده که مربوط به دوران باستان بوده است.
ایرانیان از مجسمه ها برای تزیین و یا به پاس احترام و بزرگداشت به برخی مشاهیر استفاده می کردند.
این روزها و در قرن حاضر مجسمه سازی دیگر بعد مذهبی نداشته و تقریبا در هیچ مکانی به عنوان تقدس استفاده نمی شود.
البته هنوز مجسمه های کوچک و تزیینی بسیاری ساخته شده و به فروش می رسند.
ساخت مجسمه در ابعاد بزرگ تر و نصب در میادین نیز در قرن حاضر وجود داشته،
و اغلب میادین اصلی شهرها با مجسمه های تاریخی و مشاهیر مزین شده است.
آنچه در قرن بیستم نمود تازه ای دارد مجسمه سازی مدرن و به سبک و سیاق تازه ای است که پیش از این رواج نداشته است.
سرعت در پیشرفت تکنولوژی و دانش بشری، ایده های جدیدی را در اذهان ایجاد کرده است،
که در تمام جنبه های زندگی قابل مشاهده است.
لازم به ذکر است که خلاقانه ترین نمود ذهنی بشر را در مجسمه سازی مدرن می توان دید.
ایجاد فرم های ابتکاری از مواد جدید و ابزار کار متفاوت توانسته انقلابی را در مجسمه سازی مدرن ایجاد کند.
در شیوه نوین مجسمه سازی بر خلاف قرون پیشین، توجه از روی اندام انسانی به سوی خلاقیت های ذهنی تغییر مسیر داد.
آرزوها، هیجانات، احساسات و رویاها در مجسمه سازی راه یافته و کارهای ذهنی بیشتری دیده شد.
دیگر سنگ و چوب، تنها مواد اولیه مجسمه سازی نیست و از هر نوع مواد اولیه ای می توان در مجسمه سازی استفاده کرد.
پلاستیک، فولاد، تکه های شکسته اتومبیل، ضایعات، کروم،
خمیرهای کاغذی و بسیاری مواد دیگر به تنهایی و یا به صورت ترکیبی در مجسمه سازی مدرن و امروزی استفاده می شود.
تراشیدن، حکاکی و کنده کاری در قرن بیستم جای خود را به فضاسازی با اشیا داده است.
تا پیش از این سال ها هنرمندان مجسمه ساز، سبک های کلاسیک را با تغییراتی جزئی در کار مورد استفاده قرار می دادند.
به جرات می توان گفت که در 200 سال گذشته مجسمه سازی تغییر محسوسی نداشته است.
اما مجسمه سازی در قرن بیستم به همه آنچه مرسوم بود پایان داد.
هنرمندان دوران رنسانس از آثار هنری هنرمندان پیش از خود در سبک کلاسیک الهام گرفته اند.
و مجسمه های روم باستان و امپراطوری یونان تاثیر خود را در طرح های دوره رنسانس بر جای گذاشته است.
به طور مثال هنرمندان سعی کردند از نمونه های خشن سنگی و برنزی، آرامش و اطمینان را در تراش نشان دهند.
قرن بیستم با هنرمندانی عجین شد که تمایل به شیوه ای مدرن در خلق آثار هنری داشتند.
الهام اولیه مجسمه سازی مدرن، آثار بومی اقیانوسیه و افریقایی است که از بهترین آثار هنری نیز محسوب می شوند.
این آثار جرقه ای را در ذهن هنرمندان مجسمه ساز مدرن به وجود آورد،
و منجر به خلق ابتکاری جدید شد که به زودی توانست مورد استقبال زیادی نیز قرار گیرد.
مجسمه سازی مدرن با تغییر تفکر انسان و فلسفه انسانی دچار تحولی اساسی شد.
مهم ترین نتیجه این تحول نگاه تازه ای بود که در هنر مجسمه سازی دیده می شد.
در این قرن هنرمندان مجسمه را به خاطر خود مجسمه می ساختند
نه به خاطر یادآوری شخصیتی تاریخی، مذهبی، اساطیری و یا حتی واقعه ای خاص.
مجسمه ها هویتی مستقل پیدا کردند که وابسته به ذهن هنرمند می باشد و تداعی کننده هیچ رخداد شناخته شده ای نیست.
قرن بیستم روزگاری است که خلاقیت و نو آوری در تمام امور زندگی و هنری وارد شده است و مجسمه سازی نمونه بارز آن است.
هنرهای تجسمی چیست؟
رفتن به بالا