هنر آفریقایی یک تاریخ مکتوب و غیر مکتوب دارد و اگر به تاریخچه و گذشته این هنر نگاهی بیاندازیم، متوجه مسیر طولانی این سبک هنری خواهیم شد. از ده ها هزار سال قبل از تاریخ ثبت شده، مردم آفریقا با استفاده از مواد مختلف آثار هنری متفاوتی از جمله انواع مجسمه های چوبی آفریقایی را خلق می کردند. تاریخ نگاران هنر در آفریقا معتقدند هنر آفریقایی به دوره هایی حتی قبل تر از این تاریخ مکتوب باز می گردد.

با توجه به این که هومو ساپینس های مدرن نیز از آفریقا سرچشمه می گیرند، این ادعا چندان عجیب و غیر واقعی نیز به نظر نمی رسد. یکی از قدیمی ترین آثار هنری جهان که یک گردنبند صدفی است، در شرق مراکش یافت شده است و این اثر قدیمی ترین نمونه از هنر انتزاعی در جهان محسوب می شود. در ادامه نیز مهره های صدفی در شبه جزیره جنوبی آفریقا پیدا شد که قدمت آن به 75 هزار سال قبل باز می گردد.

حتی اولین هنر صخره ای در جهان مربوط به هنر آفریقایی است که قدمت آن به 73 هزار سال قبل بر می گردد. در نهایت نیز می توان نقاشی های زیبا و مصنوعات برجسته و هنری را در مصر باستان مشاهده کرد. شکی نیست که هنر آفریقایی سرچشمه هنر های بسیار زیادی در سراسر دنیاست و می توان انواع مجسمه آفریقایی، نقاشی ها و آثار برجسته دیگری را در این حیطه مشاهده کرد.

مجسمه ‌های آفریقایی را اغلب می ‌توان به ‌عنوان یادبود توصیف کرد، زیرا شکل یا فرم آن از چوب یا سنگی که از آن کنده‌ کاری شده جدا نشده است و به آن احساس ماندگاری سنگینی می ‌دهد. هنر سنگ در آفریقا تندیس های گران بهایی را به جای گذاشته است.

با این حال به تصویر کشیدن شکل انسان لزوماً متناسب نیست، بلکه اغلب تلاش می‌ کند تا بر ویژگی‌ های بدنی خاصی تأکید کند یا اغراق کند که مجسمه‌ ساز علاقه ‌مند به برقراری ارتباط است. آنها اغلب به عنوان اشکال ارتباطی بین مردم و نیرو ها و موجودات ماوراء طبیعی استفاده می  شدند.

ریشه و مرکز هنر آفریقا از چه بخش هایی سر منشا می گیرد؟

مرکز ” هنر آفریقایی ” در غرب آفریقاست، منطقه ای که از سنگال تا دریاچه چاد Chgad ادامه دارد. دراین منطقه بیشتر به خلق هنر کاربردی، صنایع دستی و اشیاء تزئینی پرداخته می شود. آفریقا به طور کلی از جهت هنر مجسمه سازی به دو منطقه قابل تقسیم شدن می باشد:

منطقه سودان که در اطراف خلیج گینه واقع شده است. منطقه کونگو که در قسمت شرقی و جنوب شرقی پایین اقیانوس و دریاچه های بزرگتر واقع شده. در جنوب تانزانیا و در موزامبیک، قبلیه (ماکنده) – Makonde زندگی می کنند که

از جمله هنرمندان هنرهای تجسمی آفریقا به شمار می روند.

قبیله دیگری که در جنوب آفریقا زندگی می کنند، بانتو (Bantu) نام دارد که در مقایسه با هنر مناطق کنگو و غرب آن از کیفیت هنری ضعیف تری برخور دارند اما شهرت زیادی به ساخت مجسمه های چوبی آفریقایی دارند که معمولا موضوعاتی چون سر انسان و حیوانات را بر می گزینند. مجسمه چوبی آفریقایی یکی از بخش های بسیار برجسته در نمایان کردن جنبه های مختلف هنر آفریقایی به شمار می رود.

اما به طور کلی این هنر غرب آفریقاست که هنر مجسمه سازی با چوب را به عنوان مجسمه سازی در این منطق شهرت جهانی داده است مجسمه های چوبی آفریقایی اساسا به این مناطق تعلق دارد. مجسمه سازی با چوب هنر قبیله ای سنتی قاره آفریقا به شمار می رود.

برخی بر این عقیده هستند که مجسمه برنزی آنها از کیفیت برتری برخوردار است. اما از آنجا که تکنیک ریخته گی برنزی به صورت انحصاری مربوط به آفریقا نمی شود و از خارج از آفریقا به آنجا وارد شده، در نتیجه هنری که به صورت خالص مربوط به آفریقا باشد به شمار نمی آید. با این حال آفریقایی سازی در هنر ریخته گری برنزی نیز مشهود است و این هنر نیز بخش مهمی از هنر آفریقایی را تشکیل می دهد.

مواد و متریال مختلفی که در هنر آفریقایی مورد استفاده قرار گرفته است

اگر نگاهی به تمام دوران پر فراز و نشیب هنر آفریقایی بیاندازیم، می توان متوجه شد که در این قاره از متریال های بسیار متنوعی برای ساخت انواع مجسمه آفریقایی یا سایر آثار هنری استفاده می شده است. البته بسیاری از آثار هنری سنتی آفریقایی به دلیل این که از مواد فاسد شدنی ساخته شده بوند در طول زمان از بین رفته اند. بیشترین آسیب ناشی از تأثیر آب و هوا و آسیب ناشی از تخریب زیستی است. اکثر اقلام هنری چوبی آفریقایی، از جمله مجسمه های چوبی آفریقایی که امروزه در موزه ها یافت می شوند قبل از جمع آوری و نگهداری ماهرانه بیش از صد سال عمر نداشتند.

مصالح رایج مورد استفاده در هنر آفریقایی شامل چوب، عاج، سنگ، فلز، خاک رس و الیاف بود. البته آثار هنری آفریقایی محدود به این مواد نبودند و از متریال های متنوع دیگری نیز برای ساخت آثار هنری مختلف استفاده می شد. نکته جالب نحوه رنگ آمیزی این آثار بود.

هنرمندان اولیه آفریقایی تا 73000 سال پیش از رنگدانه ها برای نقاشی استفاده می کردند. این نقاشی‌ها هنوز بر روی صخره ‌های سراسر قاره یافت می‌ شوند. اولین نقاشی کشف شده در منطقه صحرا در حدود 8000 سال قبل از میلاد مسیح انجام شده است. رنگدانه ها روی آثار مختلف مجسمه آفریقایی، سازه های معماری و سایر آثار هنری به کار برده می شدند.

بیشترین مجسمه های آفریقایی در جنوب صحرا از موادی مانند چوب، خشت یا سنگ ساخته شده اند، چرا که این مواد به راحتی در دسترس بوده اند. با این حال چوب نمی توانست به عنوان یک ماده با دوام در نظر گرفته شود و مجسمه های چوبی آفریقایی به شدت در معرض آسیب بوده اند.

مجسمه سازی با چوب

هنرمندان آفریقایی بیشتر آثار خود را به صورت 3 بعدی می ساختند و ساخت مجسمه چوبی آفریقایی یکی از مهم ترین بخش ها در تمام دوران هنر آفریقایی بوده است. آنها در ساخت بدن انسان از اشکال استوانه ای و گرد استفاده می کردند تا مجسمه های چوبی آفریقایی را با تصویری واقع گرایانه تر از انسان ها بسازند.

ایشان پس از مشخص شدن نوع اثر، از تنه گرد درخت استفاده کرده و در صورتیکه ساختار پیکره ساده بود، تنه درخت در پایان کار کاملا قابل تشخیص باقی می ماند. از نمونه های کلاسیک این نوع کار می توان به مجسمه های کوچک قبایل باری Bari و آزانده Azande اشاره کرد که به هر دو در منطقه شرقی سودان هستند.

هنرمند در صورت اضافه کردن فرم مکعبی به مجسمه استوانه ای خود، آنرا به پایه طرح می افزود و در نهایت اثر نهایی کاملا هندسی بوجود می آمد. به این صورت که بدن استوانه ای انسان با دستان استوانه ای به موازات آن و سری کاملا ساده شده خلق می شد. نمونه های خوب این نوع ساختار را می توان در مجسمه های آبستره قبیله بیب Babe در سودان غربی یافت. آنها نمونه بسیار زیبایی از انواع مجسمه آفریقایی هستند. با این حال این نوع شیوه ساخت مجسمه به هیچ وجه تنها به آفریقا محدود نمی شود بلکه ما چنین ساختارهایی را در هنر – هندی / امریکایی هنر اقیانوسه، هنر سیبری و هند و چین نظاره گر هستیم.

این روش در خلق ماسک ها هم دخیل بوده است. از آنجا که ماسک طبیعتا نیمه استوانه است دست هنرمند در ایجاد تزئینات زیاد در روی ماسکها باز نبوده و بیشتر آنها را فقط به صورت نیمه استوانه ای می بینیم. این کار توسط قبایل هاپی Hopi در شما آمریکا بوجود آمد. در آفریقا نیز این نوع نقابها از جنس عاج مربوط حوالی رود نیل ساخته می شوند.

مجسمه سازی با عاج

هنر مجسمه سازی با عاج در سالهای 1490 و 1530 میلادی در آفریقا نه تنها بسیار مورد توجه قرار گرفت بلکه همچنین با ورود اروپایی ها به کنگو و نیجریه و سیرالئون (Sierra Leone) نیز تحت تاثیر قرار گرفت. مجسمه سازی با عاج نیز به صورت برجسته نمایان گر هنر آفریقایی است و نماینده آفریقایی سازی در سایر نقاط محسوب می شود.

این تاثیرات تا جایی پیش می رود که تزینات بر روی دسته آلاتی نظیر قاشق ها،چنگال ها و سلاح ها گاها تزئینات اروپایی و آفریقایی را به صورت همزمان داشتند. این نوع از حکاکی ها که بسیار ظریف می شدند، معمولا توسط موزه ها و مجموعه داران خریداری می شدند و می توان نمونه های مختلفی از مجسمه آفریقایی ساخته شده با عاج را در موزه های برتر دنیا مشاهده کرد.

در طول سده 18 میلادی و به بعد معمولا این ابزار و وسایل مزین به جزئیات بسیار ظریف، به صورت جام های پیروزی و نشان جنگها و نبردها و صحنه شکار و حیوانات ساخته می شدند. این وسایل تنها در انحصار فرمانده هان قرار داشت.

همچنین نمادهای حک شده بر روی آنها نشان دهنده مصرف داخلی و یا صادراتی بودن این قطعات و ابزارآلات بوده است. تاریخ نگاران هنر در آفریقا به این مجسمه های ساخته شده از عاج، خصوصا به دلیل ارتباط آنها با دوره های تاریخی آفریقا توجه بسیار زیادی داشتند.

تناسبات مجسمه های عاجی

مجسمه های عمودی ساخته شده در آفریقا نیاز به پایه ای استوانه ای و باریک و بلند داشتند که لزوما از جنس چوب نباشد و آنچه که به جای چوب می توانست این کار را در ساخت مجسمه آفریقایی عملی سازد عاج فیل بوده است.

واضح این است که ساختن طرح هنرمند بر روی یک ماده استوانه ای باریک و بلند و یک تکه و بدون اضافه کردن و الحاق ماده ای دیگر، باعث ایجاد محدودیت هایی میشده است و این امکان وجود داشت که ایجاد هر نوع جزئیاتی در اثر نهایی میسر نباشد.

به همین دلیل بسیاری از مجسمه های عاجی آفریقایی از تناسب واقعی خارج شدند. یکی از نمونه های این نوع کار مجسمه سوارکار و اسبش است که در موزه متروپولیتن نیویورک نگهداری می شود. در این مجسمه چوبی می بینیم که سوار کار به مقیاس واقعی تناسبات یک انسان خلق شده و در حالیکه اسب وی به حدی کوچک کار شده که بیننده گمان می کند این اثر برای بیان خاصیت مینیاتوری خلق شده است.

این دقیقا به دلیل محدودیت ابعاد ماده اصلی است که باعث شده اسب در اندازه های متناسب دیده نشود و چون هنرمند، سوارکار را به عنوان موضوع خاص در ذهن دارد، نامتناسب بودن اسب امری آزاردهنده برای او تلقی نشده است.

مجسمه آفریقایی با خاک رس

خاک رس یکی از فراوان ترین مواد هنر آفریقایی است. آثار سفالی یکی از اولین آثار باقی مانده ازکویر صحرا از این قاره است که قدمت آن به هزاره هشتم قبل از میلاد باز می گردد. اولین آثار سفالی که دست نخورده باقی مانده اند، چهره هایی هستند که به نام نوک شناخته می شوند. آثار دیگر شامل ظروف و اشیاء فیگوراتیو است. در آفریقا، بسیاری از این آثار سفالی برای مراسم های مهم، به‌ ویژه در مراسم تدفین استفاده می‌ شده است. از این رو مجسمه آفریقایی که با خاک رس ساخته شده اند نیز بخش مهمی از تاریخ و فرهنگ هنر آفریقایی را تشکیل می دهند.

ساخت ظروف سرامیکی سفالی در آفریقا یک تکنیک بسیار پیشرفته است و بیشتر توسط زنان انجام می شود. ظروف پیشرفته بدون کمک چرخ سفالگری توسط سفالگران کارکشته با دست قالب گیری می شوند. حتی در عصر حاضر، روش های سنتی تولید هنوز توسط سفالگران انجام می شود، اگر چه برخی از هنرمندان فناوری های جدیدی را در کار خود معرفی کرده اند که این ناشی از پیشرفت و همسو شدن هنر آفریقایی با دنیای مدرن است.

خاک رس اساسی ترین ماده در آفریقا و هنر آفریقایی است، به همین دلیل است که در سراسر این قاره بسیار توسعه یافته است. خاک رس نه تنها برای تولید آثار هنری استفاده می شود، بلکه برای اهداف دیگری مانند مصالح ساختمانی و برای اهداف تزئینی نیز استفاده به کار برده می شود. یک مثال خوب مسجد بزرگ در DJenne، است که در قرن سیزدهم، بین سال های 1200 و 1300 پس از میلاد ساخته شد. این مسجد بزرگترین سازه خشتی در جهان و دستاورد افتخارآمیز معماری و هنر آفریقایی است.

ماسک ها

اشکال و انواع ماسکها به طور عجیبی از یکدیگر متفاوت هستند؛ برخی بسیار واقع گرا و برخی بسیار انتزاعی شده اند.

اکثریت آنها رنگ آمیزی می شدند ولی این کار باعث ایجاد یک ویژگی خاص در آنها نمیشد و تمامی شان به نوعی می توانستند بخشی از هنر آفریقایی را نمایان کنند.

بسیاری از ملت ها در تاریخ بوده اند که مجسمه های زمان خود را به صورت رنگ نشده اجرا می کرده اند. به طور نمونه می توان به مجسمه های فیگوراتیو یونان اشاره کرد که اغلب در قسمت چشم ها و دهان رنگ می شدند تا ظاهر واقعی تری به اثر بدهند.

مجسمه های مصری همچنین و مجسمه های مربوط به اقوام باستانی مکزیک نیز همگی رنگ می شده اند. در آفریقا به طور مثال رنگ سیاه را در مجسمه ها و ماسکهای منطقه کامرون – Cameroons می بینیم ولی در مجسمه آفریقایی در نیجریه معمولا رنگها زرد و قرمز و آبی و سفیدهای بسیار درخشانی به چشم می خورده اند.

در ساحل عاج بیشتر مجسمه ها با ورق طلا پوشانده می شدند که وجه متمایزی از هنر آفریقایی را نمایان می ساختند، چرا که در این مناطق طلا یکی از متریال بسیار در دسترس بوده است. گاها هنرمند مجسمه ساز، خود، هنر طلاکاری را انجام می داد.

در بسیاری از مناطق آفریقا (امروزه) هنر بومی در حال منسوخ شدن می باشد و به نوعی هنر آفریقایی در حال کمرنگ شدن است. ولی در مناطقی نظیر ساحل عاج هنوز در رشد و شکوفایی میسر می برد. گرچه که نمیتوان تاثیرات هنر اروپایی را نیز نادیده گرفت.

به طور کلی ماسکها و مجسمه های آفریقا دارای کاربردهای متفاوتی بودند، این کاربردها شامل:

• ایجاد قدرت باروری
• مناجات برای باران
• کشاورزی بهتر
• برطرف کردن بیماریها و بلاهای طبیعی
• ارواح
• امداد برای مشکلات اجتماعی

یادآوری خاطرات و وقایع مهم می شدند.

این آثار می توانستند گاهی آنقدر بزرگ باشند که به صورت عمری مورد استفاده کلیتمردم قرار گیرند و گاهی آنقدر کوچک بودند که در زمره مصارف خانگی قرار می گرفتند.

نحوه ساخت مجسمه چوبی آفریقایی به چه صورت بود؟

مجسمه های چوبی آفریقایی با ابزارهای مشابه در سرتاسر قاره حکاکی شده اند. ممکن است در آن دوره از تبر برای بریدن درخت ها استفاده می شده یا این که از آن برای کارهای اساسی کنده کاری استفاده می کردند. آنها با همین ابزارهای ابتدایی سطوحی منحصر به فرد را ایجاد می کردند که جنبه های بسیار جزئی را نیز نمایان می ساخت. کارهای پیچیده تر نیز با استفاده از چاقو انجام می شد و جذابیت بصری مجسمه آفریقایی در این آثار بسیار زیاد بود.

پیکره های جادویی در انواع مجسمه آفریقایی

به طور کلی در طول تاریخ علاوه بر چوب که مهم ترین ماده مورد استفاده در ساخت مجسمه آفریقایی به شمار می رفته، مواد دیگری نظیر خاک رس، فلز، عاج و سنگ را نیز می توان نام برد که در مجسمه سازی آفریقایی حائز اهمیت بوده اند. (چوب به دلیل چکش خواری بسیار آسان و در دسترس بودن بسیار بکار می رفته) در میان قبایل مطرح آفریقا ، قبیله آتاتو Atutu، برخلاف مابقی قبایل، عاری از تعصبات اجتماعی بوده و پیش از همه چیز مهارت واقعی را مورد تحسین قرار می داده است. بسیاری از این دست سازها انواعی از هنر مذهبی شناخته می شوند. چرا که در کل مذهب و معنویت بخش مهمی از هنر آفریقایی را تشکیل می دهد.

قبیله آتوتو

این قبیله تعدادی فیگورو پیکره اجدادی داشته اند که در زمان مرگ فردی ساخته می شدند (چون در این صورت می توانستند از بدن آن فرد به عنوان طرح و نمونه کار استفاده کنند)

ایشان بر این معتقد بودند که پس از اتمام ساخت پیکره، روح آن فرد برای مدتی به داخل آن مجسمه میرفته و سپس به سوی عالم دیگری خارج خواهد شد. از این دست سازها گاهی به عنوان (طلسم) نیز استفاده شده اند. زمانیکه شخصی دچار مشکل می شده، ساحر (جادوگر) روستا دستور ساخت یک مجسمه جادویی را می داده و سازنده نیز آنرا مانند هر اثر دیگری خلق می کرده. به این ترتیب این پیکره های جادویی نیز به تدریج بخشی از هنر آفریقایی را تشکیل داده اند و قسمتی از انواع مجسمه آفریقایی مربوط به این دست سازه ها می شود.

از جمله دیگری مجسمه های قبیله آتوتو می توان به عروسکهای چوبی اشاره کرد.

این عروسکهای دارای دو کاربرد اساسی بودند:

اول برای زنان نازایی استفاده می شد که این عروسکها را به پشت خود بسته و حمل می کردند و این نشان این بود که فرزندی به آن شکل را می خواهند.

دوم انواعی از مجسمه ها بودند که نه ارزش مذهبی و نه جادویی داشتند و کلا به عنوان اسباب بازی استفاده می شد.

این مجسمه ها حدود 7-2 اینچ ارتفاع داشتند.

از دیگر انواع مجسمه آفریقایی این قبیله انواع نقابهای حکاکی شده بود که به عنوان سوغات کاربرد داشت. به علاوه قبایل جنوبی آتوتو دست سازه های دیگری نیز با عنوان ” هنر برای هنر ” داشتند که اشیایی بودند که جنبه مذهبی و جادویی نداشتند و تنها به صورت توده های چوبی و یا به صورت کرنا Hirn با حکاکی هایی به فرم های حیوانات روی آنها ساخته و پرداخت می شدند.

تمدن نک NOK و مجسمه های آن

فرهنگ و تمدن (نک) از جمله اولین جوامع عصر آهن بودند و در شمال نیجریه حدود (1000 تا حدود 300 میلادی سال قبل از میلاد) میزیسته اند. در واقع جوش دادن و فرم دهی به ابزار و فلزات در این جوامع بوجود آمد و سازه های فلزی مختلفی در قالب مجسمه آفریقایی در این منطقه شکل گرفت.

اما در میان آنها مجسمه های سفالینی ساخته شده و حدود سالهای 2005 در بررسی های انجام شده پیدا شده اند.

بیشتر این مجسمه ها دارای طرح های انتزاعی هستند و در حدود 10 سانتیمتر یا اندازه های طبیعی ساخته می شدند.

این ساختار ها دارای سرهای نسبتا بزرگ مخروطی و برنجهای استوانه ای کوتاه صورتهای ساده شده مثلثی، بینی های پهن شده بر کل صورت و لبهای درشا بودند.

سوراخ هایی که در این آثار دیده می شوند به خاطر ایمن ماندن آنها در طول پخت بوده که بخارهایی از آنها استخراج شده و مانع از ترک خوردن شوند. در نتیجه می توان مهارت ساخت مجسمه آفریقایی را در ساخت این قطعات مشاهده کرد.

تحقیقات نشان داده اند که این پیکره ها برای اماکن مذهبی ساخته می شدند و سپس در گورها به عنوان هدیه ای برای خدا دفن می شدند.

مجسمه سازی برنزی در آفریقای غربی

در مناطقی از غرب آفریقا- بین ساحل عاج و کنگو – مجسمه سازی در بالاترین سطوح انجام می شود و می توان برجسته ترین انواع مجسمه آفریقایی را در این نواحی مشاهده کرد.

کشوری که بیشترین محبوبیت را در این زمینه دارد (بنین Benin) نام دارد که در قرن 15 میلادی توسط شمار زیادی از سیاحان انگلیسی ، آلمانی و پرتغالی بازدید شد.

اما در حدود سال 1897 میلادی بود که مجسمه های برنزی در آنجا کشف و متعاقب آن، توسط مناطق زیادی در جهان مورد بررسی قرار گرفت این مجسمه های برنزی دو نوع بودند:

پیکره های انسانی – در ابعاد انسان – و یا حیوانات و یا سردیس افراد. نقوش بر جسته مناظر، حیوانات، انسانها، علائم اسطوره ای سردیس مردان معمولا با گردن های بلند و تزیئنات خلق می شد. صورتها بدون ریش و سبیل و غیر واقعی و بی حالت بودند و به طور کلی تاثیر اولیه اثر روی مخاطب اهمیت بیشتری داشت.

سردیسهای زنان از تزئینات کمتری بهره مند بودند و موها در بالای سر همانند شاخ نوک تیزی ساخته می شدند. محصولات ساخته شده عاجی نیز به صورت نقش بر جسته و به صورت جام و یا آفتابه به و بازوبند خلق می شدند.

آفتابه و جام ها برخی اوقات به شکل انواع اروپایی (هنر رنسانس) ساخته می شدند. و بدون شک براساس سفارش پرتغالی ها با نقوش برگرفته از تزئینات اروپایی آرایش می شدند. در حدود قرن 16 میلادی بر روی پلاک های برنزی سربازان، تجار و البسه ایشان به چشم می خورند.

وسایل آرایش سر، حلقه های دور گردن همگی از برنز بوده و نشان دهنده سنت های آن منطقه بودند که امروزه نیز همچنان وجود دارند. هدفی که در هنر آفریقایی دنبال می شود، یعنی این که هنر نشانه ای از فرهنگ و سبک زندگی مردم این منطقه باشد، به خوبی در این نمونه های مجسمه آفریقایی مشاهده می شود.

مهره های مرجانی از جمله تزئینات اصلی تاج شاهان بوده و زمانی که شاه از آنها استفاده نمی کرد نشانه نوعی مشکل اقتصادی بود.

ریخته گری برنز

ریخته گری برنز و برنج در این منطقه در حدود سال 1280 میلادی بوجود آمد. در نتیجه نمی توان گفت اصالت مجسمه آفریقایی برنزی دقیقا تنها منحصر به فرهنگ هنر آفریقایی است.

آنها از این روش در جهت حفظ و نگهداری وقایع و رویدادهای مهم استفاده می کردند. این هنر در قرن 16 به اوج خود رسید. اجسام برنزی به این صورت ساخته می شدند که ابتدا یک سازه سفالین را با لایه ای از موم پوشش می دادند.

در صورتیکه شی کوچک بود کل کل اثر از موم می ساختند و سپس لوله ای فلزی باریک را به انتهای آن متصل می کردند و کل آن را در قطعه ای سفال نرم قرار می دادند. زمانیکه سفال سفت می شد فلز مذاب را در سمت بالایی لوله (توسط یک قیف) می ریختند.

این فلز در طول لوله به سمت داخل پایین می رود و فضای مومی را پر می کند و باعث می شد که موم آب شود.

از لوله فلزی به سمت پایین رفته و بیرون رود. وقتی که فلز سرد می شود پوشش گلی سفت شده آرام شکسته شده و خارج می شود. سطح برنز نیز سپس توسط مغار و سوهان صاف و صیقلی می شود.

این روش که در بسیاری از کتب به ثبت رسیده و به صورت مرحله به مرحله در قالب یک ماکت در موزه انگلستان جهت بازدید افراد قرار داده شده است. این فنون در آفریقای غربی و جهت ساخت مجسمه برنجی و برنزی استفاده می شود.

مجسمه های سنگی آفریقا

علاوه بر مجسمه های چوبی، در آفریقا آثار دیگری از مواد سخت تر و بادوام تری نیز ساخته می شده اند. هنر سنگ در آفریقا بخش مهمی از دنیای گسترده هنر آفریقایی را شامل می شود. در برخی مناطق نظیر کنگوی شمالی مجسمه های سنگی به شکل سردیس یافت شده اند. انواع مجسمه آفریقایی ساخته شده از سنگ را می توان در تاریخ ثبت شده توسط تاریخ نگاران هنر در آفریقا مشاهده کرد.

در سال 1934 میلادی از 765 نمونه از سردیس های سنگی و پیکره در نیجریه یافت شدند. این آثار نشان دهنده شمایل خاص قبیله ای آن دوره می باشد. برخی از این نمادها حتی امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرند.

در اکثریت این مجسمه ها و حکاکی ها، پیکره ها حالتی گرایانه را با خود دارند که گویی خالق اثر قصد نشان دادن پرتره انسانی را داشته است.

سوالات متداول